Το 2012, σε ηλικία 23 ετών, μπήκα στο νοσοκομείο με έντονους κοιλιακούς πόνους και κατέληξα σε χειρουργική επέμβαση, όπου αφαιρέθηκε ένα τμήμα του παχέος εντέρου μου (45 cm) μαζί με έναν όγκο (αριστερή ημικολεκτομή).
Μετά από ένα μήνα ανάρρωσης στο νοσοκομείο και όλες τις απαραίτητες βιοψίες και εξετάσεις, μου ανακοίνωσαν πως ο όγκος ήταν ένα αδενοκαρκίνωμα σταδίου ΙΙ, 4,2 cm (μέγεθος καρυδιού μαζί με το κέλυφός του), ότι όλοι οι λεμφαδένες μου στην περιοχή φαινόντουσαν καθαροί και ότι η ομάδα των γιατρών πρότεινε έναν γύρο προληπτικής χημειοθεραπείας που θα διαρκούσε 6 μήνες.
Μου έδωσαν 3 ημέρες να αποφασίσω αν θα κάνω χημειοθεραπεία ή όχι (από τη στιγμή που μου ανακοίνωσαν την κακοήθεια), οπότε χωρίς να έχω αρκετό χρόνο να διερευνήσω τις επιλογές μου, είπα ναι στη χημειοθεραπεία, την οποία ξεκίνησα το Φεβρουάριος 2013 έως Ιούλιο 2013.
Από τη μέρα που έμαθα για τη διάγνωσή μου, κάτι μέσα μου με έκανε να αναρωτηθώ
«Τι έκανε το σώμα μου να αναπτύξει καρκίνο σε τόσο μικρή ηλικία; Ποιοι είναι οι λόγοι και τι μπορώ να κάνω για να μην ξανασυμβεί ποτέ;».
Έτσι, ξεκίνησα να ψάχνω για απαντήσεις.
Η μία πολύ προφανής για μένα ήταν το γεγονός ότι καθώς το πρόβλημα ήταν στο παχύ έντερο μου, το φαγητό πρέπει να παίζει μεγάλο ρόλο σε αυτό. Η δεύτερη σκέψη μου ήταν ότι δεν έχω μια τακτική ρουτίνα άσκησης, οπότε ίσως αυτό θα βοηθούσε το σώμα μου να είναι πιο υγιές.
Αργότερα, συνειδητοποίησα τη σημασία των σκέψεων και των συναισθημάτων μου και τη δύναμή τους πάνω στην υγεία μου συνολικά.
Έτσι, οι οδηγίες που έρχονταν από μέσα ήταν σαφείς. Μάθε πώς να φροντίζεις σωστά τον εαυτό σου και το σώμα σου, δημιουργώντας πιο υγιεινές καθημερινές συνήθειες.
Αυτό ήταν το πλάνο μου. Και έτσι έκανα.
Επισκέφθηκα έναν διατροφολόγο για να με βοηθήσει να τρώω με τρόπο που προάγει την υγεία, μόνο για να μάθω ότι δεν είχε ιδέα πώς να βοηθήσει κάποιον σαν εμένα.
Το συσκευασμένο λευκό ψωμί με τυρί και φέτες γαλοπούλας δεν ένιωθα ότι ανήκουν στην πορεία μου προς την υγεία.
Τότε συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να κάνω την προσωπική μου έρευνα.
Έψαξα για ανθρώπους που είχαν παρόμοιες ιστορίες υγείας με τη δική μου και ερεύνησα τον δικό τους τρόπο για καλύτερη υγεία και θεραπεία. Όλα οδηγούσαν στη διατροφή, την άσκηση, την υγιή κοινωνική ζωή, την ισορροπημένη επαγγελματική ζωή, την πνευματικότητα και τις δημιουργικές καθημερινές πρακτικές. Τρόποι για να έρθει κανείς πιο κοντά στον πραγματικό του εαυτό. Σύνδεση σώματος, μυαλού και ψυχής. Επαναφορά στην ολοκλήρωση.
Το άλλο πράγμα που έκανα ήταν να εγγραφώ σε μαθήματα Γιόγκα. Είχα δοκιμάσει Γιόγκα στο παρελθόν, μία ή δύο φορές, και μου άρεσε πολύ γιατί μου θύμιζε τα παιδικά μου χρόνια και τη γυμναστική που έκανα τότε. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα ότι η γιόγκα θα μπορούσε να είναι ένας τέλειος ήπιος τρόπος για να επαναφέρω το σώμα μου στην υγεία μετά το χειρουργείο και τη χημειοθεραπεία.
Και κόλλησα με αυτό. Ένιωθα σαν στο σπίτι μου. Ένιωθα πως ήταν κάτι που ήξερα ήδη πώς να κάνω. Με συνέδεσε με το σώμα μου, τις ανάγκες και τα συναισθήματά του. Με συνέδεσε με την αναπνοή μου και τη ζωτική της δύναμη. Με συνέδεσε με τον διαλογισμό και τη δύναμη της ακινησίας/απραξίας.
Η σχέση μου με τη Γιόγκα γινόταν όλο και πιο βαθιά.
Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, ή το θεραπευτικό μου ταξίδι, όπως μου αρέσει να το αποκαλώ, άρχισα να διαβάζω βιβλία για την υγεία, τη θεραπεία, τη διατροφή, την αυτο-ανάπτυξη και η μεγάλη μου επιθυμία ήταν να βοηθήσω άλλους ανθρώπους στο δικό τους θεραπευτικό ταξίδι.
Να υπενθυμίσω στον κόσμο ότι μια διάγνωση ή μια πρόγνωση δεν σημαίνει το τέλος της ζωής.
Δεν είσαι καταραμένος, ούτε άτυχος. Η περιπέτεια υγείας σου είναι μια ευκαιρία για να ρίξεις μια καλύτερη ματιά στο πώς ζεις τη ζωή σου. Τι έχει πραγματικά σημασία και τι δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία. Ποιες είναι οι προτεραιότητές σου και ποιες όχι. Είναι μια ευκαιρία να επιλέξεις να ακολουθήσεις άλλο δρόμο. Το δρόμο της υγείας. Το δρόμο της ζωής. Το δρόμο της σύνδεσης.
Τώρα, έχουν περάσει 10+ χρόνια που ξεμαθαίνοντας τους καταστροφικούς τρόπους και ξανα-μαθαίνοντας τους εποικοδομητικούς τρόπους ζωής και νιώθω πιο υγιής από ποτέ. Τα τελευταία 4 χρόνια υποστηρίζω και καθοδηγώ και άλλους ανθρώπους στο δικό τους ταξίδι προς την υγεία.
Τι τιμή. Τι ευλογία!
Κατερίνα
